दिवस अगदी डोक्यावर आला होता. ऊन नुसतं रखरखत होतं. पावसाळा अगदी तोंडावर होता; पण आभाळात मात्र ढगांचा मागमूसही नव्हता. आभाळाएवढ्या उंचीच्या, शे-दीडशे वर्षांच्या जुनाट चिंचेच्या झाडांमधून वाहणारा वारा रों रों आवाज करत होता. अशाच एका भल्या मोठ्या चिंचेच्या झाडाला लागून असलेल्या विहिरीच्या मोटारीचा बुंSSग असा आवाज कानी पडत होता आणि विहिरीवरच असलेल्या चंबूरमधून पडणाऱ्या पाण्याचाही मंजुळ आवाज सतत कानावर येत होता. मधूनच होल्याच्या गाण्याचा आवाज कानी पडत होता. कसलीतरी चाहूल लागताच भित्रा तित्तर चिलारीच्या झुडपातून फर्र्कन उडून जात होता. अचानक दंडातील पाण्यात काहीतरी पडल्याचा आवाज झाला आणि किडे-खरपुडे खायला जमलेले पांढरेशुभ्र बगळे फडफड उडाले.
          एक अस्सल माणदेशी शिवी हासडून, आपल्या हाताने दंडाच्या ढुंब्याचा आधार घेत  गंडी अण्णा चिखलाने माखलेल्या अंगाने लटपटतच उठला आणि दोन्ही हातात चिखल घेत फुटलेले दार तुंबू लागला; पण सकाळी दाराला येताना छोट्याच्या पानपट्टीवर घेतलेली वीसची सरमाडी ऊन चढेल तशी चढली होती, त्यामुळे त्याला धड उभा पण राहता येत नव्हते. शेवटी त्याने उठत-आपटत, चिखलाने माखत कसेबसे दार तुंबलेच!
          येळवाच्या दांड्यांसारखे वाळून गेलेले आणि तासले तरी मांस निघेल की नाही अशी शंका येणारे पाय, कमरेला नाडीची घट्ट गाठ दिलेली व मांड्यांपर्यंत दुमडलेली मळकट अशी ढगळी विजार, कमरेवर एक सैलसर असा काळा करदोडा आणि त्याला लोंबणाऱ्या दोन किल्ल्या. करदोडा इतका सैल की अजून एखादी किल्ली त्याला अडकवली असती तर कोणत्याही क्षणी तो ढुंगणावरून खाली घसरला असता. असा हा गंडी अण्णा इतकं ऊन असूनही आपला सदरा चिंचेच्या भल्यामोठ्या बुंद्यावर ठेवून देऊन त्यावर आपली कातडी चप्पल ठेवून एखाद्या काडीपैलवानागत रानात दारे धरत होता. सोबतीला असलेले बगळे पाहून गंडी अण्णा जणू गोऱ्या साहेबांचे संचालन करीत असल्याचं भासत होतं.!
          दार तुंबून, डोक्यावरची टोपी दादा कोंडके स्टाईलने आडवी करत गंडी अण्णा कमरेवर हात ठेवून चंबूरकडे पाहत उभा होता. त्याच्या उघड्या अंगाच्या नुसत्या बरगड्या दिसत होत्या, दोडक्यासारखे दंड आणि छातीवर असलेल्या काळ्या-पांढऱ्या केसांमध्ये अडकून उन्हाने वाळून गेलेला चिखल. हे दृश्य जणू एखाद्या बुजगावण्यागत वाटत होते. सूर्य अगदी डोक्यावर आला आहे आणि अजून लाईट कशी काय जाईना असा विचार करत तो एकदा चंबूरकडे पाही तर एकदा वर सूर्याकडे पाही. वरती सूर्याकडे पाहताना त्याच्या दाढीचे पांढरे खुंट त्या सूर्यप्रकाशात प्रकाशित व्हायचे.
           “च्यायला आज बोर्ड काय दिवसाच पेयला बसलं का काय? फुकणीचं लाईट घालविणात आज.” गंडी अण्णा वैतागून म्हणाला व दंडातूनच डुबुक डुबुक आवाज करत चंबूरकडे चालत आला. डोळे मिचकावत तो चंबूरकडे पाहू लागला आणि पाणी प्यायच्या इराद्याने तो चंबूरवर हात ठेवून पुढे झुकला तसा तोल जाऊन तो परत पाण्यात पडला.
           “गाबड्या, तू काय माझ्या आधीचा हायस का?” असे म्हणत तो चंबूरला धरून उठला आणि पाण्यातच गुडघे टेकून घटाघट पाणी पिऊ लागला. पाच-सहा घोट पाणी पिऊन झाले नसेल तोच लाईट गेली. विहिरीतील मोटारीचा आवाज एकदम बंद झाला आणि गंडी अण्णाची तहान अर्धवटच राहिली. तसाही पाण्यागत दारू पिणारा तो!